De een-na-laatste dag.

Tot dan toe leek er aan de tijd geen einde te komen.
Alsof wij louter toevallig aanwezig waren.

Vanochtend stond ik op. Het kwam me voor dat we dit alles herkende. Ik wist dat dit geen droom kon zijn omdat dromen nooit zo helder en concreet zijn als deze leegte.
Ik staarde de vlakte in en meende dat ik gestorven was.

In de verte zag ik mijn broer. Ik riep naar hem. Hij reageerde amper.
Een licht gegniffel, of was het de wind?

Ik stapte op hem af, het bleek hem helemaal niet te zijn.
Een rotsblok, eerder in de vorm van een hond dan van een mens.

Ik zou dus echt zomaar eens dood kunnen zijn, dacht ik.
“Hoeveel tijd hebben we nog, nadat we dood zijn?”
“Geen idee” antwoordde het rotsblok.

De hemel is schoongeveegd door de wind

Land stroomt, korrel voor korrel.

Geen horizon.

Pareidolia.

 

 

We try to figure out the world we have unexpectedly found ourselves in. How that came to be. How it will go again next time. Pareidolia is a visual and physical theater play set in an abandoned building, on a playground, in a desert. 

Pareidolia on Vimeo